Tjonge wat een reuk!

Mit de zeisse op zien rugge
fietsen Beert een flinke gang
want hij mos nog gres gaon meien
en de weg was nogal lank.
Beert, een felle piepereuker,
Dat weet iederene wel,
Lurken flink an ’t grote “soepbot”;
’n schoorsteen was mar kienderspel.

Mar de reuk dee zich ontwikk’len
Was nog nooit zo slim e wes,
Kwam dat deur zien harde trekken
Of …. Was de tabak zo bes?
Berend keek ies in de heugte,
ut was krek een reukgordien;
Zukke wolken had de man nog
Van zien leven neet e zien ….

Eind’lijk had e ’t inde gaten
En …. Wat was dur an de haand?
’t Zakkien um zien beste zeisse
stond de man finaol in braand!
Gauw hef Berend toen ut zakkien
Van zien zeisse of e daon;
Zo, noe kon e dan tenmisen
Weer ies rustig veerder gaon….

Nog geen vier minuten laoter
Riep dur ene naor hum toe;
“Berend! Stop! Joe jasse braand, man!”
Foj, wat akelig gedoe.
Twee merakels grote gaoten
Zatten in zien beste jas;
‘k heur zeggen dat zien vrouwe
daor een weke druk mee was.

Bron: Nieuws- en Advertentieblad Nunspeet Vooruit, Jaargang 1952, No 20, vrijdag 14 november 1952